Efemerideak
-1
archive,paged,category,category-efemerideak,category-203,paged-3,category-paged-3,stockholm-core-2.3,select-theme-ver-8.9,ajax_fade,page_not_loaded,menu-animation-underline-bottom,header_top_hide_on_mobile,,qode_menu_,wpb-js-composer js-comp-ver-6.6.0,vc_responsive
26 abril, 2021

Apirilak 26: Ikusgarritasun Lesbikoaren Eguna

Nor zarete?

Areta, Noelia eta Ailen gara eta elkarrekin A Panadaría antzerki konpainia eratzen dugu. 2013an sortu genuen A Panadaría eta ordutik antzerki feminista eta kritikoa oratzen dugu humoretik. Oraintxe bertan gure hirugarren ikuskizunaren laugarren gira urtean gaude, Elisa eta Marcela antzezlana hain zuzen.

Nolatan animatu zineten Elisa y Marcela antzezlana egitera? Nola ezagutu zenuten haien istorioa?

Elisa eta Mareclaren istorioa haiei buruzko ikuskizuna egitea erabaki baino urte batzuk lehenago ezagutu genuen interneten. Emakume galego erreferenteak bilatzen, garaiko notizien artean (1901) “gizonik gabeko ezkontza” albistea aurkitu genuen. Ikaragarri gustatu zitzaigun ezagutzen ez genuen istorio hau , baina ez genekien gehiegi beraietaz. Gena Baamonde, Elisa eta Marcela antzezlanaren zuzendaria izan zen beneta ikuskizuna egitera bultzatu gintuena, izan ere, bere iritziz momentu hartan, 2016ean, sinesgaitza iruditzen zitzaion oraindik inork Elisa eta Marcelaren istorioa antzerkian, zineman edota telebistan kontatu ez izana. Ez zuen ulertzen nola mundu osoan LGTBIQ+ koletiboarentzat erreferente diren bi emakume ezagunak ziren Galizan. Hortaz, antzerkian istorio hau kontatzea beharrezkoa zela sentitu genuen eta gainera, humoretik egin nahi genuen; ikuspegi positibo batetatik eta noski, feminismotik.

 

 

Ze erantzun izaten ari dituzte zuen aktuazioek?

Publikoaren erantzuna kristona izaten ari da. 2017aren urriaren 14ean estrenatu genuen, eta egun horretan bertan, obra amaitzean emakume lesbiana batzuk gerturatu ziren guregana eta haiek ordezkatuak sentitzen ziren istorio bat kontatzea eskertu ziguten. Emakume lesbianak ikusgarri diren antzerki obrarik ia ez dagoela esaten ziguten eta honetaz gain, ikuspegi positibobatetik, non maitasuna eta desira ikusgarri ziren, egitea eskertzen ziguten. Eszena batean kamasutra lesbikoa egiten dugu (arroparekin), eta gertatu izan zaigu hori egiten ari ginela, pertsona batzuk minduta sentitu direla eta antzerkitik irten direla. Honek argi adierazten du oso beharrezkoa dela lesbianek desira sentitzen dugula ikustaraztea, izan ere, pelikuletako edota antzerkietako desira herterosexualak ez du inor mintzen. Laburbilduz, publikoaren harrerarekin oso pozik gaude, bai antzerkitik ateratzen garenean, sare sozialetan eta jaso ditugun antzerki kritika itzelekin ere.

Sexu askatasunari dagokionez, zer uste duzue aldatu dela Elisa eta Marcelaren garaitik hona? Ze gauza zeuden lehen hobe (baldin bazeuden) eta zeintzuk behar da aldatzen jarraitu?

Askotan askatasunei dagokienez iragana okerragoa izan zela pentsatzen dugu, eta hiriak progresuaren ikur direla. Baina hau estafa bat da. Elisa eta Marcelaren garaian ohikoa zen trabestismo funtzionala praktikatzea emakumeen artean, maskulinoak ziren espazioetara joateko, hori egin zuen Elisak Marcelarekin ezkontzeko. Elisa eta Marcela 1800 amaieran Galiza ruralean elkarrekin bizi izan ziren bi irakasle gogoratzen jarraitzeak, eta haiek erreferentetzat izateak, iragana edo pasatako garaiak ez dutela zertan okerragoak izan behar erakusten digu.
Hala ere, Elisa eta Marcelarena bezelako istorioei esker eta kolektibo askoren lanari esker eskubideei dagokionez 1901etik asko aurreratu dugula deritzogu. Egun adibidez, ezkon gaitezke (modu zibilean, hori bai), baina erregistro zibilera baldin bagoaz gure jaio berri batekin, bi baldintza diskriminatzaile ezartzen zaizkigu: ezkonduak egon behar gara eta jaio berria lagundutako ugalketa-teknikaren bidez jaioa izan dela dioen dokumentu bat erakutsi behar dugu.
Hori ez da gertatzen bikote heterosexualekin; beraz, oraindik ere indarkeria instituzional handia jasaten dugu. Oraindik ere beharrezkoa da aniztasun afektibo-sexuala aldarrikatzea eta eskubideak aldarrikatzea. Gaur egun, LGTB pertsonek bullyinga, jazarpena eta erasoak jasaten jarraitzen dugu, eta suizidio saiakeren kopuruak handiagoak dira pertsona heteronormatiboenak baino. Ikerketa baten arabera, emakume lesbianen % 75ek isilpean gordetzen dute beren sexu-orientazioa lan ingurunean. Bide luzea dago egiteko, ez da nahikoa aniztasuna onartzea, aldarrikatu eta ospatu egin behar da.

 

 

Zuen ustez, garrantzitsua al da ikuspen lesbikoaren eguna? Zergatik?

Jakina, garrantzitsua eta beharrezkoa da historikoki ikusezin bihurtu diren lesbianen istorioak berreskuratzea eta «lesbiana» hitza normalizatzea, oraindik ere pertsona askok ahopeka esaten jarraitzen baitute. Ez dugu sekretua edo tabua izan nahi.

Guretzat oso hunkigarria da institutuetan funtzioak egitea eta hainbeste ikasleri istorio hau kontatzeagatik eskerrak ematea eta esatea antzekotasunak ikusten dituztela Elisa eta Marcelaren istorioaren eta gaur egun neskei gertatzen zaienaren artean. Zineman, telebistan, antzerkian edo liburuetan elkar maite duten emakumeen erreferenteak ikusarazi behar ditugu, askok geure burua irudikatuta ikus dezagun eta ez dezagun uste gertatzen zaiguna lotsagarria denik.

Zuen ustez, zer gehiago egin daiteke emakumeen arteko harremanak ikusarazteko?

Ikusarazi, ikusarazi eta ikusarazi. Antzerkian, telebistan eta berbenetan. Lesbiana bazara eta ahal baduzu, ikusarazi besteei laguntzeko, batez ere egoera ahulenean daudenei. Lesbiana izan ala ez, bollo gaia lantzen duten ekitaldietara joan, eta LGTBI + ekimenak eta ekimen feministak babestu, trans pertsonak, emakume lesbianak edo bisexualak eta aniztasun funtzionala duten pertsonak eta arrazalizatuak barnebiltzen dizutenak.

Bitxikeria gisa, lesbianen inguruan dauden mito-timo zein nabarmenduko zenuke? Zergatik?

Buf, asko dira. Lesbianismoa etapa bat besterik ez dela, emakumeen bikoteetan batek «gizonarena» egiten duela eta beste batek «emakumearena» egiten duela, inoiz ez dugula p**** on bat probatu edo beti katu bat dugula maskotatzat. Beatriz Gimenok La construcción de la lesbiana perversa lanean argudiatzen duen bezala, jomuga erraza gara. Ez gara desiragarriak, gizon zisen txiringitoa desmuntatzen dugulako, ez ditugulako desiratzen.

Iruñera zatozte laster zuen obrarekin. Noiz eta non?

Datorren ostegunean, apirilaren 29an, 19: 00etan, Nafarroako Antzerki Eskolan (San Agustin 5, Iruña) izango gara Elisa eta Marcelarekin, hortaz, bertan izango gara zain Elisa eta Marcelaren ezkontza ospatzeko.

Gehitu nahi duzuen beste zerbait…

Sarrera librea dela edukiera bete arte, aldez aurretik leihatilan gonbidapena hartuta emanaldiaren eguneko 17: 30etik aurrera.

 

 

3 marzo, 2021

LGTBIfobia kirolean

Joan den ostiralean, otsailaren 19an, kirolean LGTBIfobiaren aurkako eguna ospatu zen Iruñean, eta Harrotuk mahai-inguru bat antolatu zuen. Bertan, LGTBI kirolariek bertatik bertara kontatu ahal izan zituzten gai horri buruz dituzten esperientziak eta ikuspuntuak.

Hitzaldiak hainbat gai jorratu zituen: kirol munduan LGTBI izateari buruzko esperientzia negatiboak, kirol bizitzan aurkitu dituzten oztopoak, izan dituzten babes elementuak eta etorkizunean lortu beharreko erronkak. 4 elementu horiek eztabaida handia sortu zuten mahai-inguruan aktiboki parte hartu zuten entzuleekin batera, eta bizipenen eta bizi-gogoeten trukea bihurtu zen, horrelako blog-post baterako baino askoz gehiago.

Baina, hala ere, nire inpresioak aipatu nahi nituzke. Lehenik eta behin, hizlarietako batek bakarrik kontatu zituen zuzeneko bizipen negatiboak LGTBI izateagatik. Horrek modu positiboan harritu ninduen, kirol profesionala oso mundu lehiakor gisa ulertzen bainuen, desberdintasunen ez oso abegikorra, eta bestearekiko edozein desberdintasun lehiaketa-kodeetan makurrarazteko arrazoi izan daitekeelako. Baina bere esperientzien arabera, hori ez zen horrela izan.

Zuzeneko esperientzia negatiborik oso bizi izan ez bazuten ere, LGTBI kolektiboari buruzko beste jarrera negatibo batzuk azaldu zituzten, oro har, orokortasunez, iruzkin homofonoz, barrezka eta abar. Badirudi horretaz ez dela inor libratzen, eta horrek hausnarketa ugari eragin zituen taldeko kide izateari buruz, LGTBI pertsonaren banakako erantzukizunari buruz iruzkin horiei aurre egiteko, horiekiko erantzukizun kolektiboari buruz, erru-sentimenduari buruz, etab. Eztabaida zirraragarria izan zen.

Harritu ninduen beste gauza bat izan zen kirol minoritarioak egiten zituzten hizlariek, hala nola jockeya eta errugbia, esperientzia positiboenak kontatu zituztela, eta gehiengoaren kirola egiten zuen hizlariak, berriz, futbola (hau ere errege kirola bezala deitua), esperientzia negatiboenak. Zenbat eta txikiagoa izan kirola, eta zenbat eta oztopo gehiago izan kirola egiteko, orduan eta zaintza pertsonal gehiago dago kirol horretan. Barruan babesteko modu bat bezala, kanpoan zailtasunak daudenean. Hausnarketa interesgarria, ezta?

Baina ez ziren horiek izan argitara atera ziren gai bakarrak: ezbeharrak gainditzeko beharrezkoa den indar pertsonalaz (edo ahalduntze pertsonalaz) hitz egin zen, kirol munduan LGTBI pertsona gisa aske izateko berdinen arteko laguntzez, emakume izateagatik gehitutako zailtasun ugariez (beste behin ere emakumeak alde negatiboan daude, emakume izateagatik bakarrik), eta abar. Gainera, lortzeko dauden erronkez ere hitz egin zen. Eta zentzu horretan, bi ageri ziren: berdintasuna eta hezkuntza.

Pertsonalki, ez zitzaidan batere harritu bi erronka orokor horiek ateratzea. Izan ere, nahiz eta pertsona horiek ez zuten zuzeneko bizipen negatibo larririk kontatu (eraso fisikoak, adibidez), bizipen negatiboen sare zabal baten berri eman zuten, hala nola taldeko iruzkinak, mofak, bakardadea, erreferenterik eza, balio-judizioak, trabak, beldurrak, errua… Askatasunaren bidean, berdintasunaren bidean, mota guztietako harriak sortzen dituzten jarrerak eta sentimenduak. Eta beste behin ere, argi eta garbi ikusten da hezkuntzaren beharra: Hezkuntza etxean, ikastetxean, eta kasu honetan, kirol klubetan. Horrela bakarrik lortuko da benetako berdintasuna, eta agian egunen batean, utz diezaiogun egun hau ospatzeari, mundu guztia aske izan baitaiteke, edozein dela ere egiten duen kirola.

 

Ander Iribarren Hualde

Kattalingorriko sexologoa

 

1 diciembre, 2020

Abenduak 1: HIESAaren aurkako borrokaren Munduko Eguna

Abenduaren 1a da, eta 1988tik aurrera, HIESaren aurkako borrokaren Munduko Eguna ospatzen da. Ezin genuen eta ezin izan dugu alde batera utzi data hau, LGTBI+ kolektiboari estuki lotuta baitago: bai birusak berak gehien erasandako komunitateetako bat izateagatik, bai birusari lotutako estigma sozialagatik, bai historian zehar LGTBI+ elkarteen borroka-ildoetako bat izateagatik.

Oraingoan, Sare eta Nafarroako HIESaren Aurkako Batzorde Herritarreko kideekin hitz egin dugu (hemendik aurrera Comi izendatuko dugu). Iruñean egoitza duten bi elkarte dira, eta urteak daramatzate lanean GIBa desagerrarazteko eta Nafarroan sexu-osasuna sustatzen.

Mahai-inguru birtual bat balitz bezala, hiru galdera planteatu dizkiegu beraien iritziak ezagutzeko eta errealitate horien ñabardura guztiak ezagutu ahal izateko. Has gaitezen.

Lehenengo galdera da: zergatik da garrantzitsua egun hau ospatzen jarraitzea?

Sarek honako hau esan digu: «Gaur inoiz baino gehiago, CESIDAtik eta kolektibo honetako kide garen erakunde guztietatik aurtengo leloa, beharrezkoa da egun hau ospatzen jarraitzea. Ia 40 urte dira HIESaren pandemia agertu zela eta oraindik ez da lortu ONUSIDAren 90-90-90 helburuak lortzea. Oraindik ez dugu erantzun eraginkorrik lortu, ez zientziatik, nahiz eta aurrerapen asko egon diren, ezta erakundeetatik ere, eta gaur egungo esku-hartze ildoak ez dira nahikoak. «

Comiren ustez, «Alde batetik, GIBarekin bizi diren pertsonekiko estigma handia dago oraindik. GIBarekin bizi diren pertsonekiko serofobiak edo diskrimazioak oraindik ere bizitza asko markatzen ditu, eta gure gizarteetatik ezabatzeko lanean jarraitu behar dugu.

Horregatik, uste dugu garrantzitsua dela DETEKTAEZINA= TRANSMITIEZINA den mezua ezagutzea: GIBa duten eta tratamenduan dauden pertsonek ezin dute transmititu. Aurrerapen medikoek eta gaur egungo tratamenduek aukera ematen diete GIBarekin bizi diren pertsonei birusen karga hain maila baxuetara murrizteko, non birusa egoera latentean mantentzen den, detektaezintasuna deritzona. Horrek esan nahi du, erretrobirusen aurkako tratamenduekin bat eginez, GIBarekin bizi diren pertsonek birus karga murrizten dutela gaixotasuna garatzea eragozten duten mailetara, eta birusa ezingo litzatekeela organismo batetik bestera transmititu.

Gainera, gogoan izan behar dira bizia galdu eta galdu duten pertsona guztiak, baita kaltetuak izan diren guztiak ere. Oraindik ere, birusa kontrolatzeko behar diren tratamenduak eskuratu ezin dituzten pertsona askok bizia galtzen jarraitzen dute mundu osoan. «

Hona hemen egin dizuegun bigarren galdera: aldaketarik egon al da pandemiako hilabete hauetan GIBaren aurkako borrokan? Zein?

Sareren ustez, «Gure erabiltzaile asko zailtasun larriak izaten ari dira. Gure erabiltzaile guztiei eragin die, batez ere emakumeei. Etxebizitza eskuratzeko arazoak, lana galtzea; izan ere, gehienek zaintzan edo etxeko lanetan lan egiten dute, eta beren enplegatzaileek beldurra zioten kutsatzeari, beren atsedenaldiei uko egin behar izan dieten emakume barneratuei, eta, beraz, lana mantentzeko familia ikusteari. Konfinamenduan arazoak izan dituzten emakumeak, eta, are gehiago, indarkeria pairatu dute etxebizitza partekatuetan, baina ezin izan dute beste etxebizitza bat eskuratu pandemiaren ondorioz.

Jarraipen medikoek aldaketak izan dituzte, itxaronaldiak askoz luzeagoak dira hitzorduak eta azterketak, analisiak eta abar izateko. Ospitale-farmaziaren banaketari dagokionez, Nafarroan, zorioneko egon gara, etxeetan ematen zutelako eta medikazioari dagokionez ez delako inolako zailtasunik egon. GIBaren prebentzioan eta detekzioan oso garrantzitsuak diren sexu- eta ugalketa-osasunari buruzko kontsultak, eta hauek ere kaltetuak izan dira. Lehen Mailako Arretako kontsultei dagokienez, guztiok ikusten dugu eta badakigu gainkarga jasaten dutela. Izan ere, asteazkenetan kontzentratzen dira, osasun-zentroetan aldarrikatzeko, eta ondorio larria dute GIBaren detekzioan ere, eta, beraz, birusaren bilakaerari eragiten diote. Era berean, geldiarazi egin da PREP ezartzeko prozesua, GIBaren transmisioaren prebentzioan ondorioak izango zituen planifikatuta zegoen bezala. «

Ildo beretik, Comik honako hau dio: «Jakina, COVID-19ren pandemiak herritar guztiei eragin digu, eta, beraz, baita GIBarekin bizi diren pertsonei eta gaiarekin lan egiten dugun erakundeei ere.

GIBaren arriskuak murrizteari dagokionez, bereziki etxeko konfinamenduaren lehen hilabeteetan xiringak trukatzeko programek eta elikagaien bankuak izan dute eragina. Erantzun azkarra eta eraginkorra eman behar izan dugu, etxez etxeko zerbitzuak ezarriz eta, kasu askotan, telefono bidezko laguntza emozionaleko gure esku-hartzea areagotuz.

Era berean, paralelismoak egin dira COVID-19 pandemiaren eta GIBaren pandemiaren artean. Eta GIBaren aurkako borrokatik gauza asko ikasi behar direla egia bada ere, ezin dira homologatu, osagai desberdinak dituztelako, fase historikoa, ondorioak, bai eta esanahia eta estigma ere, bi kasuetan desberdina dena. «

Eta amaitzeko, planteatzen dizuegun azken galdera hau da: zer erronkari egin behar dio aurre GIBaren aurkako borrokak etorkizunean?

Sareren ustez, «Egungo pandemiari emandako erantzunak ez du atzera egin behar lortutako lorpenetan, ezinbestekoa da aurrera egiten jarraitzea diskriminaziorik ezaren eta GIBari lotutako tratu-berdintasunaren aldeko itun sozialean jasotako neurrien ezarpenean. Borroka egin behar dugu krisiak berriz ere pertsona ahulenei eragin ez diezaien, GIBarekin bizi diren pertsonak barne. Ezinbestekoak dira oinarrizko baliabideak, etxebizitza, elikadura eta abar eskuratzea bermatzen duten gizarte- eta erakunde-ekintzak. Beharrezkoa da GIBaren eta sexu-transmisiozko beste infekzio batzuen diagnostiko goiztiarra bermatzea behar duten pertsona guztientzat.

Funtsezkoa da GIB/HIESari lotutako estigmaren eta diskriminazioaren aurka borrokatzea; pertsona askok auto-konfinamendu sozialeko egoeran jarraitzen dute, beren errealitatea isolatuta bizi dute eta beren seroestatusa ezkutatzen dute. GIBarekin bizi diren pertsonei arreta soziosanitarioa bermatu behar zaie.

Gainera, beharrezkoa da lidergo politikoa eta konpromiso ekonomikoa izatea, GIB birusak eragindako infekzioari ematen zaion erantzunaren iraunkortasuna bermatzeko; HIESari buruzko Plan Nazionala indartu behar da, eta Nafarroan HIESaren Programa berreskuratu. «

Eta Comiren aburuz, «Etorkizunean erronka gisa geratzen dira GIBaren aurkako estigmaren aurkako borroka, eta pertsona guztiek tratamenduetara sarbidea izan dezaten lortzea, non bizi diren edo beren legezko estatusa edozein dela ere. Nafarroaren kasuan, badugu abantaila bat: gure erkidegoan bizi diren pertsona guztiei bermatzen zaie GIBaren tratamendua, haien paperetatik harago. Nabarmendu nahi dugu hori, eta beste lurralde batzuetara estrapolatu beharko litzateke.

Beste erronka nagusietako bat GIBa duten pertsonenganako diskriminazioa eta estigma ezabatzea da. GIBarekin bizi diren pertsonen eskubideak aldarrikatzea funtsezkoa da sexu-osasunaren sustapenean eta giza eskubideei dagokienez.

Eta azkenik, baina ez horregatik garrantzi gutxiagokoa, hainbeste bizitzatan eragina izan duen infekzio honi irtenbidea aurkitzeko ikerketetan inbertitzea. «

Ikus dezakegunez, oraindik asko dago egiteko GIBaren aurkako borrokan. Kattalingorritik, eta lankideek aipatu diguten guztia laburbilduta, esan genezake oso garrantzitsua dela GIBarekin bizi diren pertsonen gizarte-diskriminazioaren aurka borrokatzen jarraitzea, Covid-19ren aurkako borrokak eragin ez dezan profesionalek arlo horretan egindako lan osoan, eta garrantzitsua dela birusaren aurkako lana bermatuko duten politika publikoek. Hori guztia pertsonen bizitza erdigunean jartzeko.

Eta amaitzeko, eskerrak eman nahi dizkiegu bai Sareri bai Comiri post honekin kolaboratzeagatik, eta batez ere, urte hauetako lanagatik. Eskerrik asko!

 

24 noviembre, 2020

Asexualitatea ikusgarri egiten

Duela urte batzuetatik hona, azaroaren 26a asexualitatearen ikusgarritasunaren eguna da. Arauz kanpoko eta horregatik diskriminatua den beste sexualitate bat ikusarazteko eguna. Baina zer da asexualitatea?

Hasteko, eta ikuspuntu sexologikotik, hitz hau ez da LGTBI+ mugimenduan egiten den bezala ulertzen. Greziar jatorriko «a-» aurrizkiak ezetza edo zerbaiten gabezia adierazten du, eta sexualitatea; subjektu sexuatu bakoitzak bere burua bizitzeko duen modua litzateke. Beraz, pertsona asexuala subjektu sexuatu gisa bizi ez dena izango litzateke, eta hori ezinezkoa da, pertsonak izaki sexuatuak baikara.

Hala ere, LGTBI+ mugimenduan, hitz honek beste esanahi bat jasotzen du, eta asexualitateaz hitz egiten denean, desio erotikorik ez duten edo desio erotiko gutxi duten pertsonez hitz egiten da, baita emozio mailan, konexio sakona izaten ez badute erakarpena sentitzen ez duten pertsonez ere, edo soilik, oso egoera zehatzetan desiratzen duten pertsonez.

Asexuala sexurik gabeko pertsona gisa ere uler genezake, sexua hitza «egiten» den sexu gisa interpretatuta, eta ez garen sexu gisa. Ikuspuntu horretatik interpretatzen badugu, gai batzuk eztabaidara ateratzen dira: zeri esaten diogu «sexua izatea»? Zer da erotika? Zeri deitzen diogu desio erotikoa sentitzea? Agian ezin izango diegu galdera horiei erantzun, baina «nahasmen» horren inguruko elkarrizketa bat garatu ahal izango dugu.

Esan daiteke asexual hitza aterki hitza dela, eta barnean hartzen dituela bere desio erotikoa arauarena baino txikiagoa edo baldintza gutxiagotan duten pertsona guztiak, edo, esan bezala, egoera jakin batzuetan (grisexualitatea) edo lotura emozional oso indartsu baten ondoren gertatzen direnak (demisexualitatea).

Beraz, arauz kanpoko beste sexualitate batzuekin gertatzen den bezala, «ustezko arau» baten azpitik edo gainetik egotea nahikoa izan da eta da sexualitate horiek patologizatzeko, diskriminatzeko eta ikusezin bihurtzeko. Izan ere, asexualitatearen jatorria bilatu da traumetan edo esperientzia negatiboetan, bere garaian homosexualitatearekin egiten zen bezala, eta diagnostiko-kategoria gisa sartzen zen DSMn 2013ra arte.

Gaur egun, badirudi guztiok izan behar dugula desio zehatz bat, gorputz jakin batzuetara bideratua, modu zehatz batean, praktika jakin batzuetara, gorputz-atal zehatz batzuetara, kantitate zehatz batean, eta abar. Bai zehatza dena, eta zein tarte txikia aniztasunaz gozatzeko! Badakigu hau ez dela horrela, denok desberdinak gara, denok ez dugu berdin desiratzen, eta hau ez da fase bat, gure desiratzeko modua bakar eta errepikaezina da. Gertatzen dena da gizartean ez dela aniztasuna ikusarazten, ez dugula ikusten desiratzeko moduen aukera; izan ere, komunikabideetan, ipuinetan, botere publikoetan eta abarretan beti agertzen dira harreman ziseterosexualak, non ez den ikusten pertsona horien aniztasun funtzionala, non pertsona horiek zuriak, gazteak eta klase ertainekoak diren eta eduki nahi dituzten edo erakusten digute praktika genitalak dituztela batez ere, eta, zehatzago esanda, koitalak.

Horregatik, inork % 100ean betetzen ez dituen arau zorrotz horietatik ateratzen garenok etiketatze beharra dugu, geure burua izendatu behar dugu existitzen garela ikusarazteko; aniztasunez, beste desio mota batzuez, beste erotiko mota batzuez hitz egiteko. Semiotikaren ikuspuntutik (esanahiarena eta adierazpenarena), etiketak oso erabilgarriak izan daitezke, beraiekin ezagutzen eta balioa ematen baitiogu izena duenari.

Kolektibo asexualetik mahai gainean jartzen dugu denok ez dugula berdin desiratzen, eta horregatik ez garela ez okerragoak ez hobeak, desberdinak baizik. Agian desio erotikoa sentituko dugu batzuetan bakarrik, egoera jakin batzuetan, edo pertsona jakin batzuekin, eta desio hori berea baino txikiagoa dela iruditzen zaion jendea egongo da, eta hori asexualei eta gainerakoei gertatzen zaiguna da.

Eta agian bai, nahiz eta interesgarria litzatekeen hitz egiten dugun desio motari buruz ere hitz egitea: genitalen desira?, hurbiltasunaren desira?, gorputzaren kontaktuaren desira?, musuaren nahia?, laztanen nahia?, parekatzeko nahia?… Baliteke, adibidez, norbaitek bere genitalak estimulatu nahi ez izatea, berak edo beste norbaitek berari, baina izugarri desiratzea bere besoak laztan ditzaten. Edo baliteke norbaiti gorputz-kontaktua ez gustatzea, baina norbaitekin lotura emozional sendoa izatea. Izan ere, praktika erotiko eta erlazional oso desberdinak desiratzen ahal ditugu eta bakoitza maila desberdinean.

Gertatzen dena da, desio erotikoari dagokionez, «normalena» desio genitala izatea dela esten digutela, eta batzuetan, pertsona batekin harreman intimoa dugunean eta laztantzen garenean, adibidez, ziurtzat jotzen dugu gure genitalak estimulatzen amaitu behar dugula, hau da, praktika erotikoak beti leku batean hasi eta beste batean amaitzen diren sekuentzia bat balira bezala ikusten ditugu. Baina hau erotikari buruzko begirada oso murritza izatea da. Nork bere gorputza eta desioa ezagutzen ditu, eta nahi duen bezala gozatzen du.

Pertsona asexualek gure desioaren orientazioa aldarrikatzen dugu, eta gure burua kolektibizatzen dugu, arauz kanpoko gainerako sexualitateak bezala, geure burua ikusarazteko eta aldarrikatzeko.

Hemen, asexualitateari buruzko dokumental bat ikus daiteke ACESen webgunean (Asexual Community España): https://www.youtube.com/watch?v=bqXyzz7Gt5k

 

Leer el artículo en castellano

Lili Elbe
20 noviembre, 2020

Trans memoria, azaroak 20 Transfobiaren biktimen gogoratze eguna

Oraingo honetan, transfobiaren biktimak oroitu nahi ditugu lerro hauek 2020ko azaroaren 20ri eskainiz.

Horretarako, hainbat trans bizipenen inguruko oroimena egin nahi dugu, eta haien azalean bizi eta esperimentatu zituzten pertsonak ekarri nahi ditugu protagonistatzat.

Hasteko, munduko lehen Trans pertsona aipatuko dugu, Lili Elbe, «Daniar neska» bezala ezagunagoa, bere biografian oinarritutako filmagatik, 1882an jaio zen Danimarkan. Zehatzago esateko, «Sexu-aldaketa» izeneko kirurgia egin zuen lehen pertsona ezaguna izan zen, urte haietan oso esperimentala zen ebakuntza.

Gaur egun, esan dezakegu ez dela zorrotza sexua kirurgia bidez aldatzen dela esatea, baizik eta genitalen (barnekoak eta/edo kanpokoak) morfologia aldatzen dela. Izan ere, badakigu sexua ez dutela genitalek ematen, baizik eta pertsona bakoitzak bere burua pentsatzen duela, norberak badikigu nor garen, nahiz eta guztiz zilegi izan kirurgiak egitea edo ez egitea, gu ahalik eta ondoen bizitzeko.

Jarraian, Christine Jorgensen izendatu nahi dugu, 1926an New Yorken jaioa, «Sexua berresleitzeko» kirurgia arrakastatsu bat izan zuen lehen pertsona izan zena eta 1951n, Lilik egin eta 20 urtera, bere izaera publikoki onartu zuena. Ebakuntza horrekin batera hormona-terapia bat ere egin zitzaion.

1951.urtea, historikoki, herenegun esatea bezala da, eta, beraz, zuekin partekatu nahi genituzkeen galdera batzuk datozkigu burura: ezinbestekoa al da kirurgia genitala egitea emakume edo gizon izateko? Zerk egiten gaitu emakume eta gizon?

Oroimena egiten ari garela aprobetxatuz, ezin dugu Michael Dillo alde batera utzi, lehen trans gizon (dokumentatua), Ingalaterran jaio zen 1915ean. Michael 1939an hasi zen testosteronarekin hormonatzen, gizona zela oso jakitun. Erreferente bihurtu zen, baina, aldi berean, bere herrian ere baztertua izan zen, gaur egun «sexilio» deitua izan dena bere bizitzan zehar zenbait aldiz jasan behar izan zuen.

Gure lurraldetik pixka bat gertuago, espainiar estatuan, Bibiana Fernandez ospetsua aipa dezakegu, bere izena 1998an aldatu zuena. Ez al zaizue denbora-jauzi handia iruditzen errealitate hori Espainian ikusten hasten denerako? Eta Europara begiratzen badugu, 2020an lehen aldiz, emakume trans bat sartu da Belgikako kabinetean ministro gisa, Petra De Sutter alegia.

Euskal Herritik hurbilago dagoen erreferentziaren bat bilatzen saiatu gara, eta erreferentzia ezagunei buruzko informazio gutxi aurkitu dugu. Hala ere, ezin dugu aipatu gabe utzi Antonio Erauso (Donostia, 1585), bere jaiotza-izena Katalina izan zena, eta bere biografiak gizon bezala bizi izan zela erakusten duena, «Deskubritu» zuten arren eta bere nortasuna sekula aitortu ez zioten arren. Horrek Euskal Herriaren memoria historikoa ikertzeko, lantzeko eta aitortzeko dagoela ondorioztatzera garamatza. Lan horrek ahalegin handia eskatzen du, baina, aldi berean, interesgarria eta beharrezkoa da.

Amaitzeko, esan nahiko genuke zein garrantzitsuak izan diren gure aurretik dauden pertsona horiek ikusarazteko, balioa emateko eta, batez ere, existitzeko. Hainbat pertsona ezagun aipatu ditugu, eta egunerokotasunaren garrantzia ere aipatu nahiko genuke, beste leku batetik gauden/garen guztiengatik. Jakina, La Venenori buruzko gaur egungo seriea bezalako hedabideetan agertu diren artista, ospetsu eta aurpegi publiko guztiek lortutako ikusgarritasuna alde batera utzi gabe.

Azken batean, azpimarratu behar da trans pertsonok oso balio aberasgarria ematen diogula gizateriari: aniztasuna. Horregatik, eskerrik asko IZATEagatik.

Izan ginenengatik, gara eta izango gara.

Jarraian, esteka interesgarri batzuk utziko dizkizuegu, artikulu honetan aipatzen diren pertsonen bizitzei buruz gehiago irakurtzeko:

Munduko lehen trans pertsona (deklaratua) – Emakume daniarra:

https://eu.wikipedia.org/wiki/Lili_Elbe

Christine Jorgensen. Estatubatuarra. Lehen ebakuntza arrakastatsua:

https://eu.wikipedia.org/wiki/Christine_Jorgensen

Michael Dillo. Lehen trans gizona. Ingalaterra. Medikua. Hainbat aldiz erbesteratu zen:

http://ovejarosa.com/michael-dillon-primer-hombre-transexual-la-historia

Historiako 10 trans nabarmenenak:

https://www.losreplicantes.com/articulos/transexuales-destacados-historia

Europako lehen ministro trans. Belgikan. 2020:

https://www.france24.com/es/20201005-petra-de-sutter-primera-ministra-transgenero-belgica-europa

Katalina Erauso:

https://www.lavanguardia.com/historiayvida/edad-moderna/20191220/472298078027/catalina-erauso-monja-alferez-siglo-de-oro.html

https://eu.wikipedia.org/wiki/Katalina_de_Erauso

 

Leer artículo en castellano

urria trans
20 octubre, 2020

Urria Trans

Urrian zehar hainbat egun garrantzitsu ospatzen ari gara gure LGTBI+ egutegian, T (transexualitatea) eta I (intersexualitatea)- earekin zerikusia dutenak, hain zuzen ere, gure sexu-identitatearekin eta ezaugarriekin zerikusia dutenak.

Identitate sexualak «nor naiz?» galderari erantzuten dio, hau da, bakoitzak badakigu zein emakume eta gizon garen. Askotan, identitate sexuala, desiraren orientazioarekin nahasten da; azken horrek galdera guztiz desberdin bati erantzuten dio: nor gustatzen zait? Pertsona bakoitzaren sexu-adierazpenarekin ere nahas dezakegu, hau da, bakoitzak bizitzeko dugun modu bakar eta errepika ezinarekin.

Transexualitatea eta intersexualitatea polemika sortzen duten gaiak dira, eta, aldi berean, politizatuak daude (gainerako siglekin batera), baina oso termino ezezagunak ere badira. Azterlan nahiko berriak pertsonen sexu-identitatearekin eta haien determinazioarekin zerikusia duten gaiekin fintzen hasi dira.

Orduan, nork erantzun diezaioke «nor naiz» galderari? NI!, bakarrik Ni. Autopertzepzioa da determinatzeko gakorik baliotsuena. Izan ere, badakigu, eta errealitateak erakusten digu, gizon eta emakume bihurtzen gaituena ez direla genitalak, ezta kromosomak ere. Horregatik, hainbat konbinazio posible daude emakume eta gizon izateko, pertsona adina. Autobus laranja batek kontrakoa esan nahi badu ere, badira zakila duten neskatilak/emakumeak eta bulba duten mutikoak/gizonak, eta, jakina, gure genitalen forma, tamaina eta itxurari buruzko aukera ugari. Errealitate hori ezin da ukatu, naturaren aurka joatea litzatekeelako, inoiz ez hobeto esanda.

Sexu-aniztasuna, hau da, sexuak, gorputzak, identitateak, sexualitateak, pertsonak, hain da zabala, ezen munduko pertsona guztiak hartzen baititu. Gainera, aniztasunaz, identitateaz, orientazioaz eta/edo adierazpenaz hitz egiten dugunean, absolutuak alde batera utzi behar ditugu, muturretan muturren artean baino jende gutxiago baikaude. Hau da, gure errealitatean beti lagun dugun «continu-uma» hemen dago berriz ere.

Oraingo honetan, hurrengo efemerideak aipatu nahi genituzke, ospatu edota aldarrikatu ahal izateko. Alde batetik, urriaren 26a, Intersex ikusgarritasunaren eguna da. OMEren arabera, egun honen helburua «Intersex pertsonen eskaerak ikusaraztea da, haien aurkako diskriminazioarekin amaitzeko eta gorputz-osotasunerako, autonomia fisikorako eta autodeterminaziorako eskubidea bermatzeko».

Bestalde, urriko azken larunbata Trans Despatologizazioaren aldeko Nazioarteko Ekintza Eguna da. STP, Stop Trans Pathologization plataforma aktibistak abiarazitako ekimena da. 2009az geroztik, helburu hauek ditu, besteak beste: generoen arteko igarotze-prozesuak gidaliburu diagnostikoetako nahasmendu mental gisa sailkatzetik kentzea, publikoki estalitako osasun-arreta trans-espezifikoa eskuratzea eta intersex pertsonei normalizazio binarioko tratamenduak indargabetzea.

Horrek erakusten du ‘emakume’ eta ‘gizon’ kategoriak desberdinak direla eta bereizi egin behar direla, baina, aldi berean, gauza komunak dituztela. Orain horri buruz hausnartzea besterik ez zaigu geratzen, hurrengo galderatik abiatuta: «Eta ni, nor naiz?».

Pinchar para leer en castellano

armairutik atera
13 octubre, 2020

Armairutik irtetea

Ostikoka nabil kanporuntz,

atea ireki nahian.

Ostikoka nabil kanporuntz,

munduak ni ikus nazan.

Barruko hoztasunetik ihes,

egon nahiko nuke besteen besoetan babes.

Baina ezin dut,

indarrak faltan ditut.

Inork lagunduko zain pasa ditut gauak, egunak, orduak…

Niregandik urruti,

nor naizen ez jakinik.

Azkenean ikusi dut argia,

aurpegia goxo laztantzen didana.

Azkenean ikusi dut argia,

nire barne barnetik sortzen dena.

Argi ikusi dut orduan,

ez da bultza kontua.

Atea irekitzeko,

so egin behar dut barrura.

Bertan nor dagoen jakin,

eta salto mundura.

Naizena izateko,

orain heldu da ordua

 

Askotan entzun izan dugu “hoberena da armairutik kanpo egotea, ikusgarria izatea”. Halere LGTBI+ pertsona askorentzat, zaila da pausu hau ematea eta gure inguruan hau aldarrikatzea, benetan nor eta nolakoak garenadieraztea. Beldurrak, indar handia hartzen du horrelakoetan. Norbera dena onartzeko beldurra, familia edo lagunartean onartua ez izatearen beldurra, lantokitik kaleratua izatearen beldurra, kaletik joanda hitz itsusiak entzun behar izatearen beldurra, edota bakarkadearen beldurra. Armairutik kanpo egoteak, ikusgarritasuna dakarrelako eta kasu batzuetan honen kudeaketa zaila suertatu daitekeelako norbanakoarentzat, leku edota momentu desberdinetan.

Halere, sozialki ikusgarritasuna lagungarria dela ikusita eta beldur hauekin apurtzeko asmoz, 1988az geroztik, urriaren 11ro “Armairutik ateratzeko eguna” ospatzen da, mundu mailan. LGTBI+ pertsonak gizarteko esparru guztietan gaudela erakusteko eta aldarrikatzeko eguna, hain zuzen ere. Hori baita gizarte gisa dugun erronka handienetariko bat: LGTBI+ pertsonak edonon eta edonola gaudela adieraztea. Okindegian gaude, irakasle gara eta parkean kirola egiten dugun zure auzokideak gara eta zuk bezala ametsak, desirak eta zailtasunak ditugu, bizitza honetan.

“Lo que no se ve, no existe” esamoldearekin amaitzeko, ikusgarritasuna oso garrantzitsua iruditzen zaigu, izan bagarelako eta egon bagaudelako. Halere, zoritxarrez oraindik LGTBI+ kolektiboarenganako ezjakintasun handia dago eta horrek klitxeak ekar ditzake armairutik ateratze hori gehiago zailduz askotan. Horregatik, eta gaurkoan armairutik ateratzeko hautua egingo badugu ere, oso garrantzitsua iruditzen zaigu, norberak bere erritmoak errespetatzea, barnera begiratzea eta prest dagoenen, gurekin batera kanpora salto egitera.

Hurbileko erreferenteak behar ditugulako, guztion artean ikusgarritasun anitza egingo dugulako!

 

Pinchar para leer en castellano

23 septiembre, 2020

Irailak 23: Ikusgarritasun Bisexualaren Eguna

Irailaren 23a ikusgarritasun bisexualaren eguna da, egutegiko egun berezia bi sexuenganako erakargarpena sentitzen dugun pertsonak ikusarazteko. Desioaren orientazio hau ikusarazten jarraitu behar dugu oraindik ere, are gehiago gaur bezalako egunetan; izan ere, pertsona bisexualak oraindik ere ikusezin eta estereotipatuak izaten jarraitzen dugu. Horretarako, komunitate bisexualak bere bandera propioa du, 1998an Michael Paigek sortua eta hiru kolorez osatua: magenta, labanda eta urdina, homosexualitateari, heterosexualitateari eta bi orientazioen konbinazioari erreferentzia eginez.

 

persona bisexual

 

Lehen Bisexualitatearen Eguna Wendy Curry, Michael Page eta Gigi Raven ekintzaile Estatu Batuarrek bultzatu zuten eta 1999ko irailak 23an ospatu zen, Johannesburgon Lesbiana eta Gay Elkartearen Nazioarteko Konferentzian onartua izan ondoren.

 

Askotan ikusten dugu orientazio horren existentzia ukatzen dela «heterokuriosoa da» bezalako esamoldeen bidez, bisexualitatearen aukera alboratuz eta horrela desioaren orientazioa homosexualitatearen eta heterosexualitatearen arteko binarismora mugatuz. Gainera, askotan uste da bi sexuetako pertsonenganako erakarpena senti dezakegun pertsonok jakin-minagatik edo, nolanahi ere, bizioagatik egiten dugula. Zenbatetan entzun ditugu «zenbat bizio duen» edo «honi dena gustatzen zaio» bezalako esamoldeak pertsona bisexual bati buruz hitz egiteko?

 

Baina zergatik da biziosoagoa bi sexuetako pertsonekin sexu-harremanak dituen pertsona bat, sexu bereko edo beste sexuko pertsonekin harreman sexualak dituen pertsona bat baino? Eta dena gustatzen zaigula esaten denean… Akaso bisexualoi gizon eta emakume guztiak gustatzen zaizkigu? Bururatuko litzaiguke pentsatzea emakume heterosexual bat gizon guztiek erakartzen dutela, edo emakume lesbiana bat emakume guztiek? Ez, argi eta garbi, pertsona bisexualok gizon eta emakume batzuek erakartzen gaituzte gure bizitzan zehar, eta, era askotara; izan ere, baliteke pertsona bisexual bat pertsona askok erakartzea bere biografian zehar, edo gutxi batzuek erakartzea. Bisexualitatearen bizipenak pertsona bisexualak bezainbeste dira, nahiz eta gure artean etiketa eta bi sexuekiko desio erotikoa partekatzen ditugun.

 

Bisexualitatearekin lotzen den beste uste bat da pertsona heldugabeak edo zalantzatiak garela, zer nahi dugun ez dakigunak, eta, horregatik, ez garela gai homosexualitatearen edo heterosexualitatearen balantzan erabakitzeko. Freudek, adibidez, bisexualitatea «sexu-desberdintze» edo «hermafroditismo» gisa ulertu zuen, eta erakarpenari buruz hitz eginez, pertsona guztiak objektu sexualen arteko bereizketarik gabe (bisexualak) jaiotzen garela defendatu zuen, eta hazten garenean objektu bat aukeratzen amaitzen dugula. Bere ustez, giza izaera bisexuala zen, baina ezin zuten heldu modernoek praktikatu, giza aurrerapenak aukera egitera garamatzalako; umeekin, heldutasun ezarekin eta aukeratzeko gaitasunik ezarekin lotuz.

 

Kinsey-k, aldiz, ondorioztatu zuen bisexualitatea homosexualitatearen eta heterosexualitatearen  bi mutur ‘puruak’ konbinatuz eraikitzen zela, eta, beraz, ‘pertsona guztiak bisexualak garela’, baina ez modu ‘garbian’, baizik eta orientazioaren continuum baten hainbat puntutan aurkitzen garela, non lauki estankorik ez dagoen eta desiatzeko modua jarraitua den.

 

Sexualitatea prozesu aldakor bat da gure bizi-prozesuan, eta orientazioa ere ez da estankoa, eboluzionatzen joan daiteke gure biografian zehar, eta gure bizitzako fase desberdinetan sexu bateko edo besteko pertsonengatik desio handiagoa edo txikiagoa sentitzen ahal dugularik. Are gehiago, zentzu batean edo bestean ditugun jokabideek ez dute zertan gure orientazioa markatu behar edo zalantzan jarri identifikatuago edo erosoago sentiarazten gaituen etiketa.

 

Azken finean, etiketak baliozkoak dira elkar ulertzen eta azaltzen laguntzen badigute, baina balio diezagukete, edo ez. Aniztasunaren mundu zabal eta aberatsean non kokatzen zaren ulertzeko modu batean edo bestean deitzea lagungarri bazaizu, aurrera. Bakoitzak badaki zein etiketarekin sentitzen den identifikatuago edo ez duen batekin ere identifikatu nahi. Benetan garrantzitsua dena da norbera aske eta eroso sentitzea garen izaki bakar eta errepikaezin gisa sentitu, desiratu, adierazi eta gozatzeko.

 

Pinchar para leer en castellano

sexu plazerra
4 septiembre, 2020

Irailak 4: Sexu Osasunaren Nazioarteko Eguna

Irailaren 4a Sexu Osasunaren Munduko Eguna da, eta, horregatik, harremanetan jarri gara Nafarroako Hiesaren Aurkako Batzordearekin; izan ere, haiek adituak dira gai horretan, eta gai horri buruzko gako batzuk eman diezazkiguten nahi dugu. Gainera, sortu zituzten bideoak eman dizkigute: «Komiren Errezetak» (Tutti-Frutti eta Sandwich erotikoa) lelopean, gure blogean zintzilikatzeko eta sexualitatearen zaporeez gozatzeko.

 

Irailaren 4a Sexu Osasunaren Nazioarteko Eguna da. Zergatik da egun hau? Eta zer irudikatzen du efemeride honek?

Egun hori 2010ean sortu zen lehen aldiz, Sexu Osasunerako Mundu Elkartearen ekimenez, eta pertsona guztien sexu-osasuna, ongizatea eta sexu-eskubideak sustatzea du helburu.

Urtero, arreta jartzeko gai bat nabarmentzen da, kasu honetan: «El placer sexual en tiempos de crisis por COVID-19». Erakunde gisa dugun esperientziatik, egiaztatu ahal izan dugu neurri soziosanitarioak bizitzako hainbat eremutan eragiten ari direla, besteak beste, sexualitatean, genero-berdintasunean, sexu-aniztasunarekiko errespetuan eta, azken batean, harreman sozial eta sexualekiko, plazerarekiko eta afektuekiko errespetuan. Horregatik, oso positibotzat jotzen dugu gaurkotasuneko gai hau mahai gainean jartzea, testuinguru berri baten aurrean baikaude, eta horrek hainbat gai sortzen ditu.

 

#diamundialsaludsexual2020 #DMSS2020 #pleasurematters #sexysafersex  #pleasureisprogress

https://www.facebook.com/DMSS4sept

 

Zertaz ari gara sexu-osasuna aipatzen dugunean?

Gure erakundean, sexualitatearekin lotutako ongizate fisikoa, mentala, emozionala eta soziala bezalako gaiak biltzen dituen kontzeptu zabal gisa ikusten dugu sexu-osasuna.

Hala, bada, bizi garen gizartea aztertu behar dugu sexu-osasunari heltzeko; izan ere, sexualitate erredukzionista bat aurreikusten duen mendebaldeko sistema batean bizi gara, non araua baita koitoa dela sexu-bizitzaren ingurunea eta amaiera, eta zizeteropatriarkatuak zapaltzen ditu genero-identitate bitarretan sartzen ez diren dibertsitateak (gizonezkoa eta emakumezkoa).

Horregatik, gure egitekoa da plazerrean, elkarrekiko zaintzan, adostasunean, genero-orientazioen eta -identitateen aniztasunaren bizipen gogobetegarrian, une misme eta gainerako pertsonen errespetuan oinarritutako sexu-askapenean oinarritutako harremanak sustatzea, bai eta zenbait sexu-praktika desestigmatizatzea ere. Eta gai horien inguruan lan egiteko, ezinbestekoa da ikuspegi intersekzionala planteatzea, ikuspegi feminista, queer, antiarrazista eta antikapazitistaren ekarpenekin, errealitatea aztertzen laguntzen diguten beste ikuspegi kritiko batzuen artean, errealitatea eraldatu ahal izateko.

 

¿Por qué es importante cuidar la salud sexual en estos tiempos coronavíricos?

En el contexto actual de confinamientos domiciliarios, medidas excepcionales, privaciones de libertades y miedos varios, es de vital importancia promover una vivencia satisfactoria de la sexualidad. La sexualidad genera identidades, placeres, satisfacciones, emociones… es una parte muy importante de la vida de las personas, y como tal proponemos no vivir la sexualidad desde el miedo o el rechazo, la sexualidad es un derecho.

Gure erakundera pertsona asko hurbiltzen dira praktika sexualetan Covid-19ren transmisioan arriskuak murrizteari buruz galdetzera. Gaur egun, kutsatu dezaketen gorputzeko fluidoak listua eta mukiak direla frogatzen duen ebidentzia zientifikoa dago. Bestalde, birusa sartzeko bideak sudurreko mukosak, ahoa edo begiak izan daitezke.

Hori dela eta, fluido horiek sartzeko bideekin kontakturik ez izateko, birusa transmititzeko aukera asko murrizten da. Aldaketa-garaiak dira, eta, horregatik, gure gustuak, sexu-praktika posibleak eta formatu digitalak planteatzeko eta autoplazerarekin esploratzeko aukera ere izan daiteke, beste aukera askoren artean.

 

LGTBI+ kolektiboek ikusgarritasuna ematen diote egun honi. Zer harreman du egun honek kolektiboarekin?
Sexu-osasunak gai asko biltzen ditu, eta horietako bat sexu- eta genero-aniztasuna da. Pertsona guztiok sexu-osasun egokia eta askea bizi ahal izateko, LGTBIQ+ kolektiboaren eskubideen alde borrokatu behar dugu, zenbait identitate disidente estigmatizatzen dituen gizarte zientzia-hetero-patriarkal batean bizi baikara.

Hori dela eta, gure erakundean LGTBIQ+ kolektiboekin batera lan egin dugu sexu-eskubideen alde 80ko hamarkadan sortu ginenetik, eta horretan jarraituko dugu, oraindik ere bidea egin behar baita.

Komi-tik, pertsonen sexu-osasuna hobetzeko lan egiten duzue, eta bideo txit barregarri bat egin duzue geure burua zaintzeko gakoak emanez. Zer transmititu nahi zenuten bideo honekin?

 

Comitik bi bideo sortzeko ideia garrantzitsua iruditu zitzaigun: Comiko errezetak. Eta, horretarako, Kontuka Producciones eta Nafarroako LGTBIQ+ kolektiboetako hainbat pertsona ditugu.

Guztira bi bideo dira, Comiren errezetak: «Tutti Frutti» eta «sandwich erotikoa», sexualitatearen bizipenaren ikuspegi anitza sustatzen dutenak, erredukzionismoetatik haratago. Gozatzeko, sentitzeko eta gozatzeko modu ugari, praktika desberdinak, orientazio sexualak eta genero-identitateak. Horrela, genero-ikuspegitik sustatu nahi ditugu harremanak zaintzea, adostasuna, plazera eta zaintzeko prebentzio-materialen erabilera.

 

Espero dugu gure errezetekin gozatzea eta gustukoen dituzuenekin esperimentatzea.

 

Pincha para leer en castellano

Loading new posts...
No more posts