Armairu barruan lan egitea
Cisheteronormak ikusezin bihurtzen nau, eta egunero konturatzen naiz hori zortea dela: gutxiago sufritzen dut, lgtbifobia oso gutxitan zuzentzen zaidalako zuzenean nire pertsonari. Erabiltzaile batek nire lanean iruzkin bifobiko bat egiten duen bakoitzean edo emakume batek kasu egin diezaiola eskatzen duen bakoitzean, pentsatzen dut nire egia jakingo balu, ez lukeela nahi nik kasu egitea. Nire nagusiak iruzkin transfoboak egiten dituenean, amorruak eta minak komunera ihes eginarazten didate, negar txikia egitera. Etengabe datorkit burura Donald Gloverren bakarrizketa, non lankide batek esaten zion begiz jotzeko bere nagusiaren aurrean zerekin hitz egiten zuen, homofoboa zelako eta oraindik ez zekielako bera gay zenik, eta Donaldek erantzuten zion: «Ez esan nire bizilagunari beltza naizela, nahiko arrazista delako». Talde hegemonikoen parte izateak eskubide jakin batzuk eskuratzeko aukera ematen dizu. Ez dago zalantzarik. Irudi mental bat daukat: lanera joatea kutxa batean sartzea bezalakoa da, ia kabitzen ez naizen kutxa bat, eta inguruko jendeak estalkiaren gainean zapaltzen duena, ondo itxita eta lurpean lurperatuta gera dadin. Kolektiboak ez diren lagunek ez dute ulertzen: ‘zu izan zaitezke izan nahi duzuna, zer esan behar duzu hau edo bestea zaren?' Premia hedakorra da. Nire nortasuna ukatzeak eremua irekitzen dio lgtbifobiari. ‘Ez da horretaz hitz egiten, ezin da horretaz hitz egin, hau ez da existitzen, lbtbqia pertsonen kasuren bat egon behar da baina ez dut bat ere ezagutzen, gutxiengoa dira, zergatik hitz egiten dute horri buruz'... Nire lanean paperezko orri bat bezala tolesten dut nire burua aurpegia bakarrik erakusteko: bere lanaz gozatzen duena eta baita elkarrizketan ostadar tantatxoak erortzen saia daitekeena ere, baina inoiz ez lehen pertsonan, nire pertsona atzealdean geratzen da. Erruak jaten nau. Ez dut nahi belaunaldi berriek bizitza osoa eman dezaten gurasoei esan gabe ez direla ez mutil ez neska. Ez dut isildu nahi lankide batek esaten duenean kolektiboak gero eta letra gehiago dituela eta azkenean abezedario izango dela. Baina gaizki tratatuko nauten beldurrak geldiarazi egiten nau. Eta zu, identifikatua sentitzen zara? Sinatua: Harrotuko erabiltzaile bat
bifobia, lgtbifobia, armairua
4514
post-template-default,single,single-post,postid-4514,single-format-standard,stockholm-core-2.3,select-theme-ver-8.9,ajax_fade,page_not_loaded,menu-animation-underline-bottom,header_top_hide_on_mobile,,qode_menu_,wpb-js-composer js-comp-ver-6.6.0,vc_responsive
Trabajar en el armario
17 octubre, 2022 In Bisexualitatea, Efemerideak, Giza Eskubideak

Armairu barruan lan egitea

Cisheteronormak ikusezin bihurtzen nau, eta egunero konturatzen naiz hori zortea dela: gutxiago sufritzen dut, LGTBIfobia oso gutxitan zuzentzen zaidalako zuzenean nire pertsonari.

Erabiltzaile batek nire lanean iruzkin bifobiko bat egiten duen bakoitzean edo emakume batek kasu egin diezaiola eskatzen duen bakoitzean, pentsatzen dut nire egia jakingo balu, ez lukeela nahi nik kasu egitea.

Nire nagusiak iruzkin transfoboak egiten dituenean, amorruak eta minak komunera ihes eginarazten didate, negar txikia egitera.

Etengabe datorkit burura Donald Gloverren bakarrizketa, non lankide batek esaten zion begiz jotzeko bere nagusiaren aurrean zerekin hitz egiten zuen, homofoboa zelako eta oraindik ez zekielako bera gay zenik, eta Donaldek erantzuten zion: «Ez esan nire bizilagunari beltza naizela, nahiko arrazista delako».

Talde hegemonikoen parte izateak eskubide jakin batzuk eskuratzeko aukera ematen dizu. Ez dago zalantzarik.

Irudi mental bat daukat: lanera joatea kutxa batean sartzea bezalakoa da, ia kabitzen ez naizen kutxa bat, eta inguruko jendeak estalkiaren gainean zapaltzen duena, ondo itxita eta lurpean lurperatuta gera dadin.

Kolektiboak ez diren lagunek ez dute ulertzen: ‘zu izan zaitezke izan nahi duzuna, zer esan behar duzu hau edo bestea zaren?’

Premia hedakorra da. Nire nortasuna ukatzeak eremua irekitzen dio LGTBIfobiari. ‘Ez da horretaz hitz egiten, ezin da horretaz hitz egin, hau ez da existitzen, LGTBQIA pertsonen kasuren bat egon behar da baina ez dut bat ere ezagutzen, gutxiengoa dira, zergatik hitz egiten dute horri buruz’…

Nire lanean paperezko orri bat bezala tolesten dut nire burua aurpegia bakarrik erakusteko: bere lanaz gozatzen duena eta baita elkarrizketan ostadar tantatxoak erortzen saia daitekeena ere, baina inoiz ez lehen pertsonan, nire pertsona atzealdean geratzen da.

Erruak jaten nau. Ez dut nahi belaunaldi berriek bizitza osoa eman dezaten gurasoei esan gabe ez direla ez mutil ez neska. Ez dut isildu nahi lankide batek esaten duenean kolektiboak gero eta letra gehiago dituela eta azkenean abezedario izango dela. Baina gaizki tratatuko nauten beldurrak geldiarazi egiten nau.

Eta zu, identifikatua sentitzen zara?

Sinatua: Harrotuko erabiltzaile bat

Tags: