#Harrotudefendatu
2114
post-template-default,single,single-post,postid-2114,single-format-standard,stockholm-core-2.3,select-theme-ver-8.9,ajax_fade,page_not_loaded,menu-animation-underline-bottom,header_top_hide_on_mobile,,qode_menu_,wpb-js-composer js-comp-ver-6.6.0,vc_responsive

#Harrotudefendatu

Harrotuko egoeraren harira kide bati ateratzen zaizkion hitzak partekatzen ditugu:

 

Hausnarketa hauek sortu zaizkit berriz ere urtarrilaren 12ko herritarren gaien batzordean, gure kide Edurrek egindako interbentzioaren ondoren, eta udal-talde bakoitzak, bereziki PSNk, abstenitzea erabaki ondoren, EHBilduk eta GeroaBaik aurkeztutako adierazpenaren aurrean.

«Gu geu lasai gaude. Nik uste dut lasai egon behar dugula, gaurdaino dena bete da, ez dezagun benda jarri zauria baino lehen» Maite Esporrín.

Zauria baino lehen benda jarri. Baieztapen honetan geldituko naiz:
Zauriez eta LGBTIQ+ eta Transbollomarika pertsonez hitz egiten dugunean, aspaldiko zauriez eta zauri ugariz ari gara. Ikusezintasuna, zuzeneko eta zeharkako diskriminazioak, jazarpena, tratu txarrak, erahilketak eta hamaika irainek eragindako zauriez ari gara. LGBTQ+ eta Transbollomarika pertsonen borrokatik partekatu, sendatu, zaindu, aldarrikatu, legitimatu eta ikusarazi diren zauriez ari gara, erakundeen eta Nafarroa gobernatu dutenen inolako laguntzarik gabe (baita bazterketarekin). Eta hori diot; izan ere, hemen, corralito foralean, 2016ra arte (kasualitatez Gobernu aldaketa, GeroBai, EhBildu, Podemos eta Izquierda-Ezkerrak osatua), ez baitzegoen ezer LGBTIQ+ arloan politika publikoetan. Esan nahi duena-diguna zera da: bollera, marika, trans eta degeneratuoi gertazen zaizkigun mobida horiek, ez dira hain garrantzitsuak, ezta larriak ere, eta, gainera, denborarekin konpontzen dira beren kabuz (eta bidean geratu direnak, min kolateral soilak, desagertzen joango direnak).

Beraz, LGBTIQ+ eta Transbollomarika memoria historikoa egiten badugu, berak aipatzen duen zauri hori oso egina zegoen.

Zergatik aipatzen dut zauriarena? Gure biografietan, indibidualetan eta sozialetan, ditugun zauriak konfiantzarekin oso lotuta daudelako. Norberarengan eta beste pertsona batzuengan (eta horiek hitzematen dutenarengan) konfiantza izatea. Azken horiek, kasualitatez, batzuetan hiri bat zuzentzeko, politika instituzionala egiteko eta herri oso baten baliabideak nora bideratzen diren erabakitzeko boterea dute.

Eta hemen beste baieztapen bat aipatuko dut, Harrotu aipatuz: «Urtebete igaro dugu, tragedia bat izango zen, Harrotu itxiko zutela, eta zer gertatu da? Ezertxo ere ez» (Maite Esporrín).

Gauzak gertatu badira, gauza asko gertatu dira, eta Maria Garcia Barberena zinegotziak hartu dituen konpromisoekin lotuta egon daitezke. (Batzuk aipatzearren eta gehiegi ez luzatzearren): abenduan bilera batean jakinarazten zaie kolektiboei eta gainerako jendeari 2020ko urtarrilean (nahiz eta beste urtebeterako luzapena sinatuta egon) Harrotu itxi egingo dela, Kattalinguneren ustezko bikoiztasunagatik. Galdetu nuen (nik galdetu nuen, eta ondo dakit zer entzuten dudan) zer datetaz ari zitzaizkigun hizketan, eta erantzun zitzaidan 2020ko urtarrilaren 15ean (gutxi gorabehera, baina 2021etik nahiko urrun). Horren aurrean, hainbat kolektibo eta norbanakok erabaki genuen:

– Kalera irtetea gertatutakoa salatzera.
– Nafarroako Gobernuko txitxifu guztiekin hitz egitea.
– Behin baino gehiagotan eskatzea Iruñeko Udaleko batzordeetan parte hartzea (N+ak etengabe atzeratuz)
– Zerbitzu-mozketa honen kezka dela eta, proposamen bat prestatu eta martxotik uztailera bitartean txitxifu orori aurkeztu, Harroturen gutxienekoak zein diren jasota uzteko.
– 60.000 euroko aurrekontuaren aurrean (gutxi gorabeherakoa bada ere, egungotik oso urrun dago), N+ taldeak taldeak aurkeztua. Talde guztiekin bildu eta azterketa bat (kaleko jendearena) egin hedabideen aurrean.
– Ah! Bai, eta horren guztiaren erdian, oraindik ere kolektibo beraren barruan gertatzen ari ziren bazterketa-egoerak larriagotu dituen pandemia bat.

Esango nuke, gauzak gertatu, gertatu direla, baina tira, ez dudala gehiegi desbideratu nahi, eta zaurien eta konfiantzarekin harremana handia duten alorrera itzuliko naiz; zehazki, guztionak diren baliabideak (den-den-denak), zertan erabiliko diren erabakitzeko ahalmena duten pertsonetara itzuliko naiz. Pertsona horiek (edo beste batzuek, baina sigla berberenpean) batzuetan hiriburu bat eta gobernu bat zuzentzen dituzte, urte askoz batzutan ere bai. Gehiago erantsiko nuke, gutxi gorabehera esplizituki parte hartu dute (eta parte hartzen jarraitzen dute) goian aipatu ditudan «txorakeria» horiek alde batera uzte horretan. Bai bollera, marika, trans eta beste degeneratuei gertatzen zaizkigun horiek txorakeriak direla esaten eta gutxiesten.  Bai, gertatzen zaizkigun horiek: ikusezin bihurtu, erahil, diskriminatu, erasoak jasan, jazarpenak, tratu txarrak…

Gauza guzti horiek ni bezalakoak diren hezur-haragizko pertsonek sortzen (eta betikotzen) dituzte, eta zauriak eragiten dituzte. Zauri horiek, jende asko utzi dute bidean. Hori dela eta, argi eta garbi geratu behar da aurrean duzun pertsonarengan konfiantza izateko, batez ere «goian aipatu ditudan txorakeriak» alde batera utzi, hutsaldu eta lagundu dituzten taldeetakoa bada, hitzak eta konpromisoak baino zerbait gehiago behar dela.

«Ez da ezkutuko ezer egonen, eta datorren urtean, Harrotu itxi den, tragedia bat izan den eta dena zuek planteatzen duzuen bezain beltza den komentatzeko elkartuko gara» (Maite Esporrin). Zauriak, nireak eta nire aurreko guztienak entzunda, arduragabekeria iruditzen zait gertakariei lupaz eta egunez egun ez begiratzea. Oroimen honekin guztiarekin ikusiko dugu nork zuen benetan benda (baina begietan) eta, argi eta garbi diot, espero ni izatea.

#harrotudefendatu #defenderharrotu

 

 

Tags: